Tja, een mens kan niet overal tegelijk zijn en een mens kan ook niet alles weten…maar had ik geweten dat het Deens-Noors-Zweedse gezelschap dit jaar op Dranouter stond, dan was ik zeker langs gegaan. Dat heeft dan weer alles te maken met het feit dat ik deze debuutplaat even te laat in handen kreeg en het festival dus al voorbij was, voor ik er een noot van gehoord had. Bad luck en volgende keer beter. Want die “volgende keer”, die komt er, dat durf ik nu al wel beweren. Dit is namelijk een band, die boeiend bezig is en die de grenzen van wat we doorgaans Nordic Folk noemen, aardig weet op te rekken: de tien nummers van deze debuutplaat nodigen uit tot luisteren én tot dansen, twee toch niet geheel te veronachtzamen zaken, als het om muziek gaat, die je nog niet kende.

De krachtige, bezwerende stem van zangeres Elisabeth Vik zit daar voor heel veel tussen: of ze nu rustige nummers zingt, die een beetje aan de Middeleeuwen doen denken, dan wel of ze de eerder folk-rock toer op gaat en de viool van Annelene Toft Christensen de debatten mag leiden, je luistert steevast naar die stem, of je dat nu wil of niet. Het kernkwintet van de band beschikt verder over mandola, gitaar, bas en drums, wat maakt dat het meer rockende aspect van hun bijwijlen nochtans dromerige muziek telkens weer een ijkpunt wordt.

Ik kan me zo de beelden voorstellen, die bij deze muziek zouden kunnen horen en ik twijfel er niet aan, dat ze live het publiek moeiteloos in beweging krijgen, net zoals dat het geval is met de nummers van deze plaat, die deels uit eigen composities en deels uit traditioneel werk bestaat en bij momenten vind ik het best een beetje jammer dat ik niet begrijp wat er gezongen wordt, al is dat maar een tweedehands bezwaar. De arrangementen zijn rijk en dwingend genoeg om de aandacht vast te houden, zodat ik, ook na vier, vijf keer luisteren in “”n lange beurt, helemaal mee ben.

Dit ensemble is zonder twijfel een aanwinst voor de hedendaagse folk-scene en een beetje radiomaker vindt vast zijn gading tussen de tien nummers van de plaat. Zelf zou ik alvast gaan voor opener “Hoginn’ voor “Fantegoten” of voor “Von & Minne”, al kan ik voor hetzelfde geld en met evenveel overtuiging drie andere songs selecteren. Heel fijne kennismaking met een band waar we, zoveel is zeker, nog veel meer zullen van horen !

(Dani Heyvaert)